‘De Noordzee is gevaarlijker dan welke oceaan dan ook’
Ronald Tensen staat al even niet meer op het dek, maar het zilte zeewater lonkt nog altijd. De liefde voor zeilen zit bij Veeam’s marketingmanager diep. Een hobby die overigens niet geheel zonder gevaren is. “Een storm kun je niet ontwijken, die moet je vol over je laten heenkomen.”
Ronald (“Roo”, voor ingewijden) werkt sinds ruim een jaar bij Veeam als Cloud Marketing Manager North EMEA aan het vermarkten van de cloudoplossingen van het softwarebedrijf. Naast zijn vriendin en kinderen heeft hij nog een grote liefde: zeilen. Een liefde die door werk en gezin momenteel tijdelijk op een laag pitje staat, maar een die nog altijd diep van binnen brandt.
Die voorliefde voor zeilen begon al vroeg, met een klein beetje hulp van zijn ouders. “Ik moet een jaar of 8 zijn geweest. Mijn ouders wilden een keer per jaar een weekje ‘vrij’ hebben. Ze stuurden me dan op zeilkamp in Loosdrecht, samen met mijn broertje. Je leert er ook daadwerkelijk zeilen. Dat beviel me eigenlijk steeds beter en heb ik mijn hele jeugd volgehouden. De passie is toen gegroeid, en voor ik het wist had ik ook een eigen zeilbootje, in Loosdrecht.”
Atlantic crossing
In zijn ‘roaring twenties’ beleefde hij het hoogtepunt van zijn zeilcarrière: een zogeheten ‘atlantic crossing’. Met een boot de grote plas over, overgeleverd aan de elementen. “Ik was 25 jaar en wist niet precies wat ik wilde. Een atlantic crossing leek me een mooi avontuur, maar daar heb je een flinke boot voor nodig.”
Een beperking waar al snel een oplossing voor kwam, zo vertelt hij. “Ik ontmoette een Nederlander die net in Zweden een grote zeilboot had gekocht. Hij moest ermee naar zijn nieuwe woonplaats Fort Lauderdale en zocht bemanning. Voor mij natuurlijk een mooie kans. Ik ben toen in eerste instantie mee naar Nederland gezeild. Daar ben ik van boord gegaan, en op de Canarische eilanden definitief aangehaakt.”
Strakke shifts
Met vier anderen maakte hij vanaf daar de reis naar Florida. Een reis van zo’n 3 weken waar hij enkel en alleen op zichzelf en de andere bemanningsleden was aangewezen. “Ik had een flinke stapel boeken mee, want dacht dat ik zeeën van tijd zou hebben.” Dat pakte anders uit. “Wij hadden genoeg taken om ons mee bezig te houden.”
“Iedereen had een duidelijke takenpakket. Ik bakte ‘s ochtends om zes uur vers brood en ving dorade. Ook was ik bezig met het onderhoud van het schip, het controleren van de lijnen, het verwijderen van vliegende vissen van het dek. Je bent gewoon continu bezig. Toch was je ook op een gekke manier bezig meer alledaagse zaken. Zo viel de reis samen met Sinterklaas en hebben we aan boord surprises voor elkaar gemaakt.”
Rijpe bananen
Naar de supermarkt is natuurlijk geen optie onderweg. Toch hoeven ze aan boord geen honger te lijden. Natuurlijk is er vis en conserven volop, en dankzij een ontziltingsapparaat is ook aan drinkwater geen gebrek. Toch verliep het niet altijd op rolletjes. “Zo hadden we veel bananen mee aan boord genomen. Maar je wilt natuurlijk niet dat die allemaal tegelijk rijp zijn. Dus we hadden ze op allerlei verschillende plekken neergelegd. Helaas zonder succes: we hebben drie dagen lang alleen maar bananen gegeten.”
Squalls
Zonder gevaar was de reis zeker niet. Het weer vormt een onvoorspelbare factor. Je kunt op de volle oceaan niet net als een vliegtuig om een storm heenvaren. Daar ga je te langzaam voor. Orkanen wil je vermijden, en dus moet je zo’n reis buiten het orkaanseizoen ondernemen. Toch is dat geen garantie op een prettig briesje. “Onvoorspelbaar zijn de zogeheten ‘squalls’. Dat zijn een soort hevige stormen met veel regen die heel plotseling opkomen. Daar kun je niks tegen doen, behalve alle zeilen binnenhalen en het vol over je heen laten komen. Soms kregen we meerdere van die squalls per dag te verwerken.”
Toch is volgens hem de Noordzee nog het gevaarlijkst. “Die zee is enorm druk. Alles wat je overkomt, heeft niet alleen gevolgen voor jou, maar ook voor de directe omgeving. Dat vergt heel nauwgezet communiceren. Uiteindelijk zijn daar de risico’s groter dan op een oceaan.”
Waakvlam
Zeilen doet hij op het moment al even niet meer. Werk en een gezin met kinderen vragen daarvoor te veel energie en aandacht. Toch is de passie nog aanwezig, als een waakvlam die nooit is gedoofd. “Ik zou het graag nog ooit eens willen doen. Wie weet wat de toekomst brengt.”
